Herstellen met extra zuurstof is “gebakken lucht”

Tijdens hoogintensieve inspanning kan de zuurstofsaturatie van het bloed met acht tot dertien procent dalen. Hierdoor is minder zuurstof beschikbaar voor de spieren, hetgeen de prestatie nadelig kan beïnvloeden. Om deze daling van de zuurstofsaturatie tegen te gaan is het mogelijk lucht in te ademen waarvan het zuurstofpercentage hoger is dan de normale 21 procent. Uit een eerder verschenen samenvatting van Topsport Topics is echter al gebleken dat het inademen van zuurstofrijke lucht niet tot een betere intervalprestatie leidt (zie link). Australische sportwetenschappers hebben nu onderzocht of het ademen van zuurstofrijke lucht wel leidt tot een veranderde ontstekingsreactie en minder vorming van vrije radicalen (ROS).

Om dit te bepalen hebben tien goedgetrainde mannelijke duuratleten (22 jaar, VO2max: 61 ml/kg.min) twee intervaltesten uitgevoerd. Deze bestonden uit tien keer drie minuten hardlopen op een lopende band. De snelheid kwam overeen met 85 procent van de snelheid die bij een opklimmende maximaaltest gemeten is bij de VO2max en was gemiddeld 17,6 km/uur. Na elke drie minuten hardlopen hadden de atleten negentig seconden rust, waarin zij via een masker normale lucht of lucht met een zuurstofpercentage van 99,5 procent inademden. De atleten wisten niet welke lucht ze inademden. Tijdens de testen is continu de hartfrequentie en de zuurstofsaturatie gemeten, alsmede de subjectieve mate van inspanning (RPE) en herstel (TQRper). Daarnaast is drie keer bloed afgenomen: voor de test, direct na de test en één uur na de test.

Uit de resultaten blijkt dat het ademen van zuurstofrijke lucht tijdens de herstelfase van een intervaltraining zowel objectief als subjectief bijzonder weinig effect had. Zo bleef de hartfrequentie tijdens inspanning en ook tijdens de herstelfase gelijk. Ook ervoeren de atleten de inspanning even zwaar en het herstel even goed. Alleen de snelheid waarmee de zuurstofsaturatie op peil was verbeterde. Na een gelijke daling van de zuurstofsaturatie tijdens inspanning herstelde deze gemiddeld 24 seconden sneller door het ademen van de zuurstofrijke lucht (62 vs. 38 sec.). In het bloed is geen verschil gevonden in de ontstekingsreactie (op basis van de concentratie IL-6) en de vorming van vrije radicalen.

De bovenstaande resultaten laten duidelijk zien dat het ademen van zuurstofrijke lucht geen enkel effect heeft op het herstel tijdens een intervaltraining, en de ontstekingsreactie en vorming van vrije radicalen na afloop. Hoewel de zuurstofsaturatie tijdens de herstelfasen sneller op peil was, leidde dit niet tot verschillen bij de toegepaste test. De hersteltijd tussen de intervallen was namelijk ruim voldoende, waardoor de zuurstofsaturatie ook met het inademen van normale lucht volledig herstelde. White en collega’s stellen dat het ademen van zuurstofrijke lucht waarschijnlijk wel een positief effect heeft op de zuurstofsaturatie indien de hersteltijd korter is dan dertig seconden. Ook al ligt deze veronderstelling redelijk voor de hand, de effecten die dat vervolgens met zich meebrengt ten aanzien van het herstel of de ontstekingsreactie blijven vooralsnog volledig onduidelijk. Daarnaast is het de vraag hoe relevant dit is voor de sportpraktijk, aangezien de zuurstofsaturatie bij een normaal zuurstofpercentage al na ongeveer één minuut hersteld is. Samen met de conclusies uit de eerder verschenen samenvatting is duidelijk te stellen dat het inademen van zuurstofrijke lucht geen effect heeft op de prestatie of het herstel bij intervaltraining.